Εδώ και αρκετές δεκαετίες, το σώμα αντιμετωπίζεται ως εμπόλεμη ζώνη. Κάνουμε πόλεμο ενάντια στην τάδε ασθένεια, την άλλη πάθηση, σκοτώνουμε - εξαλείφουμε - εξαφανίζουμε και πάλι από την αρχή.
Επιστρατεύουμε το βαρύ πυροβολικό και παίρνουμε σκευάσματα αντι-συμπτωμάτων (αντιφλεγμονώδη, αντιισταμινικά, αντιικά κτλ) και αντιμετωπίζουμε με επιθετικότητα και φόβο ότι προκύψει στο σώμα μας είτε είναι ιός είτε πόνος.
Το πρόβλημα σε όλη αυτή την αντιμετώπιση είναι ότι τα συμπτώματα τα αντιμετωπίζουμε ως κάτι εχθρικό, ξένο και επικίνδυνο, παρά ως τον ξεχωριστό τρόπο αυτοθεραπείας του οργανισμού μας.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να πυροδοτούμε άσχημα συναισθήματα μίσους, θυμού, προδοσίας και μιζέριας για το σώμα μας. Το ειρωνικό είναι ότι αυτά τα συναισθήματα βρίσκονται στην ΡΙΖΑ της ύπαρξης του προβλήματος. Οπότε με την απλή λογική, κάνουμε τα πράγματα χειρότερα με αυτή την αντιμετώπιση!
Εαν δεις τα πράγματα λίγο διαφορετικά, ότι το σώμα δηλαδή είναι ένας κήπος, αντιλαμβάνεσαι κατευθείαν ότι:
- Πρέπει να θρέψεις το χώμα
- Να το ποτίσεις με καθαρό νερό
- Να το φροντίσεις με επαρκή ήλιο και φρέσκο αέρα
Ένας κήπος χρειάζεται ΑΓΑΠΗ & ΥΠΟΜΟΝΗ.
Αφήνουμε την μητέρα Φύση να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, προστατεύοντας τον κήπο μας από τα ζιζάνια χωρίς να δηλητηριάζουμε το χώμα ή να επιτιθόμαστε ανελέητα στους εισβολείς.
Έτσι, με την ίδια ΑΓΑΠΗ & ΥΠΟΜΟΝΗ φροντίζουμε το σώμα μας, με ευγνωμοσύνη, σαν να είναι ένας κήπος που χρειάζεται προσοχή και προσπάθεια.
Με τον καιρό, θα ανθίσει και όλα θα δείχνουν πανέμορφα.
Comments