Η αυτοθεραπεία είναι ένα ολόκληρο ταξίδι.
Δεν έχει σημασία εάν μιλάμε για πόνο στη μεση, τενοντίτιδα ή αυτοανοσο νοσημα.
Έχουμε την πεποίθηση ότι είναι ένας ευθείος, πλατύς, καλα στρωμένος δρόμος που θα μας πάει από το Α στο Β, δηλαδή από την αρρώστια κατευθείαν στην ίαση.
Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακρυά από την αλήθεια.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο δρόμος της αυτοίασης ειναι μακρύς και περίπλοκος, ιδιαίτερα όταν αφορά χρονια πάθηση.
Έχει στροφές, λακούβες, ανηφόρες και χαλίκια ---> αλλαγές, απογοητεύσεις, εξάρσεις της πάθησης και μικροπροβλήματα.
Αυτός είναι ο λόγος που τονίζω συνεχεια ότι εάν θελεις να αυτοθεραπευτεις πρέπει πραγματικά να το θελεις και να κάνεις υπομονή.
Δεν υπάρχουν ούτε μαγικά χαπάκια ούτε μαγικά ραβδάκια ούτε κάνω θαύματα.
Αυτό που μπορώ να κάνω ομως και είμαι εκπαιδευμενος σε αυτό, είναι να σε καθοδηγώ στον δρόμο της αυτοιασης, μέσα από ολες τις κακουχιες, να σε συμβουλεύω και να σε εκπαιδεύω να ακους το σώμα σου.
Η απογοήτευση είναι αναμενόμενη αλλά δεν βοηθάει. Εκεί αλλάζουμε προσέγγιση και αυτό που προκύπτει το βλεπουμε ως μάθημα, διδασκόμαστε από αυτό και προχωράμε παρακάτω με χαρά.
Στην τελική, τα πιο δύσβατα μονοπάτια οδηγούν στην πιο όμορφη θέα!
